|
Баляда Васіля Цяпінскага
|
|
1530-я – 1599 або 1600
|
Евангельле на мове роднай у руках
Трымаеш, як цагліну, што ў падмурак ляжа
Айчыны Храма, што ня збурыцца ў вяках
І беларусам, як ты жыў, раскажа.
І чуе сьвет, што роднае любіць – ня грэх,
Бо толькі роднае ня здрадзіць нам ніколі.
Зноў на Айчыну сыплецца, як попел, сьнег,
Ды не схаваюць да друкарні сьцежку ў полі
Ні сьнег, ні травы, што аднойчы аплятуць
І нашыя сьляды, і замкі, і магілы.
І ты да нас ідзеш, і за табой ідуць
Усе, каму наш родны край заўсёды мілы
І ў час завей, і ў час грымоты і дажджоў,
І ў здраднай цішыні, і ў час змаганьня,
Калі, нібы вада, ільецца наша кроў,
Што аніколі мёртваю вадой ня стане,
Бо гэта наша кроў і ў ёй агонь жыве,
Які нам сьцежкі да Айчыны асьвятляе,
Як – і крыжы, што на касьцёле і царкве.
Чужых крыжоў на Храмах нашых не бывае.
Евангельле на роднай мове мы ў руках
Трымаем, як цагліну, што ў падмурак ляжа
Айчыны Храма, што ня збурыцца ў вяках
І заўтра ўсім пра час, дзе мы жылі, раскажа.
24.I.2009.
|
|
